ریشۀ واژۀ نوشیدن

ریشۀ این واژه بدین شکل در زبانهای هندوایرانی کهن دیده نمیشود. از این روی گروهی آن را با کلمۀ انوش (بیمرگی و آب حیات) سنجیده اند. ولی به نظر می رسد آن خلاصه شدۀ ترکیب پیشوند نی (پائین) و شَم (آشامیدن) و ایتن (پسوند مصدری، عمل کردن) باشد. یعنی در اساس نی شمیتن بوده است که به صورت نوشیدن در آمده است.

ناگفته نماند که بنا به لغت نامۀ دهخدا در عربی «ی» بدل از «م» آید:

دیاس = دماس

نیوشیدن (گوش دادن) هم ترکیب مشابهی دارد و از واژۀ نی گوشیدن (نی غوشیدن) گرفته شده است.