ریشهٔ واژهٔ سپنج (آسودن، آسایش)

واژه ای اوستایی به اشکال سپین، سپِن و سپَن و سپَنَنگه به معنی پیشرفت دادن و خوشبختی افزودن و آسایش آمده است. شکل پهلوی آن هَسپین است:

همی خواهم از تو من امشب سپنج

نیارم ز چیزت از آن پس به رنج.

فردوسی.

اگر صد بمانی و گر سی و پنج

ببایَدْت رفتن ز جای سپنج.

فردوسی.

به آغاز گنج است و فرجام رنج

پس از رنج رفتن ز جای سپنج.

فردوسی.

که گیتی سپنج است و جاوید نیست

فری برتر از فر جمشید نیست.

فردوسی.