ریشۀ لغات نسک و نسخه

کلمۀ اوستایی نَس به معنی به دست آوردن و پیدا کردن ریشۀ ایرانی نَسک به نظر می رسد (فرهنگ واژه های اوستا، ص۱۶۰۹). واژۀ اوستایی نَث (پوست کندن) از مفهوم کتاب و نسخه به دور است. گرچه ادعای نوشته شدن اوستا بر روی هزاران پوست نشانگر آن است که نسک با نَث نیز ربط داده میشده است. جالب است بهرام فره وشی پچین را به معنی نسخه و کپیه و رونویس آورده و لفظ پیچچه در سنسکریت به معنی تعدد و کثرت آمده است. ولی نسک مفهوم منبع و مأخذ را می داده است. چنانکه دوستمان دیاکو کیانی اشاره کردند، واژۀ نَصّ (هر کلام صریح که واضح و آشکار باشد) که در قاموس قرآن موجود نیست، می تواند معرّب از نَث اوستایی (پوست کندن و راست سخن گفتن) بوده باشد.