رسم بیرون شدن از خانه در روز سیزدهم فروردین و سیزده را به شادی سپری کردن نیز از رسوم کهن ایرانی و آخرین بخش جشنهای نوروزی است.شاید جشن سیزده ایرانی از اعتقاد هندو اروپایی مایه گرفته که طی آن در یک جشن دوازده روزه به ویژه در سرزمین های اسلاوی مردم در این جشنها با ماسک حیوانات گوناگون که نمود ارواح است به رقص می پردازند و بنابر فرهنگ مردم این سرزمین ها دوازده روح پلید در تمام مدت سال ستونهایی را که دنیا بر آن قرار گرفته می جوند و در دوازدهمین روز سال به پایان می رسد و هنگامی که ارواح پلید در سیزدهمین روز این ماجرا را برای جشن گرفتن ویران شدن زمین به زمین می آیند زمانی است که ستونهای زمین خود به خود مرمت می شوند و مردم به مناسبت شکست ارواح خبیث جشن گرفته اند.
در روایتی دیگر به روایت از دکتر فره‌وشی بهرام روز سیزده سال گویا در دوران کهن روز ویژه طلب باران بهاری برای کشتزارهای نو دمیده بود.روز سیزدهم ماه تیرروز و متعلق به تیشتر ایزد باران است و ایزدی است که چنان که دیدیم به هیئت اسبی سپید با اپوش دیو خشکسالی در هیئت اسبی سیاه می جنگد و بر او پیروز می شود.برای پیروزی ایزد باران مردمان باید در نماز خود از او نام برند تا بتواند بر اپوش پیروز شود و چنینبود که مردم در سیزدهم فروردین از خانه بیرون می شدند و به هنگام شکست اپوش گوسفند بریان می کردند و این فدیه ئی بود برای فرشته باران تا کشت های نودمیده را از باران سیراب سازد و چنین بود که مردم در این روز برای شادمانی و تمنای پیروزی تیشتر بر اپوش به دشت و صحرا می رفتند و پس از اجرای مراسم طلب باران روز را به شادی سپری می کردند.
منبع:شناخت اساطیر ایران باستان، جان راسل هنیلز،ترجمه باجلان فرّخی،انتشارات اساطیر