ریشۀ واژۀ صاحب (مالک) در زبانهای هندوایرانی

ناصر انقطاع در مورد واژه صاحب می گوید که «این واژه در زبان عربی به معنی هم صحبت است. نمی دانم واژۀ صاحب به معنی مالک از کجا پیدا شده است». همانطور که خود او تکیه داشت غالب واژه های عربی که دو سه معنی نامتجانس دارد، از آن میان یکی به احتمال زیاد از زبانهای غیر عربی است. یکی از اینها واژۀ صاحب است که در زبان اُردو بسیار مصطلح است و آن به صورت سا-هَپ در زبانهای هندوایرانی معنی نگهدارندۀ اموال (مالک) را می دهد. به نظر می رسد جزء سا در نام سام (سا- اَمَ: صاحب نیرو، مترادف رستم) نیز به معنی مالکیت را می دهد.

स adverb sa possession

hap: keeping

قاموس قرآن در مورد صحبت و صاحب:

صحبت: رفاقت. ملازمت. صاحب یعنى رفیق ملازم. راغب گوید آن در عرف زیاد باشد. [یوسف:۳۹]، [جنّ:۳]. مراد از صاحبه زن است [نجم:۲] و منظور از صاحب رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و سلم است [انبیاء:۴۳]. بتها به خویشتن یارى نتوانند و از طرف ما هم یارى کرده نمى‏شوند. اصحاب: جمع صاحب است به معنى رفیقان ملازم [بقره:۸۲]، [بقره:۸۱]. این کلمه ۷۷ بار در قرآن مجید آمده، یکبار نیز [ذاریات:۵۹] به کار رفته و بیشتر به جنّت و نار و جحیم اضافه شده است و گاهى آمده: اصحاب البست، اصحاب مدین، اصحاب کهف، اصحاب الیمین، اصحاب القبور، اصحاب الفیل و غیره.