فروهر( فره وشی)

فروهر. [ ف ُ هََ ] (اِ) در پهلوی فروهر  ، فارسی باستان ظاهراً فرورتی  و در اوستا فره وشی  . در اصل مرکب از دو جزء فره یافرا به معنی پیش و «ور» به معنی پوشاندن ، نگهداری کردن و پناه بخشیدن . طبق مندرجات اوستا فروهر نیرویی است که اهورمزدا برای نگهداری آفریدگان نیک ایزدی ازآسمان فروفرستاده و نیرویی است که سراسر آفرینش نیک از پرتو آن پایدار است . پیش از آنکه اهورمزدا جهان خاکی را بیافریند، فروهر هر یک از آفریدگان نیک این گیتی را، در جهان مینوی زبرین بیافرید و هر یک را بنوبه ٔ خود برای نگهداری آن آفریده ٔ جهان خاکی فرومی فرستد و پس از مرگ آن آفریده ، فروهر او دیگر باره بسوی آسمان گراید و به همان پاکی ازلی بماند. اما هیچگاه کسی را که به وی تعلق داشت فراموش نمیکند و هر سال یک بار به دیدن وی می آید و آن هنگام جشن فروردین است ، یعنی روزهایی که برای فرودآمدن فروهرهای نیاکان و پاکان اختصاص دارد. (از حاشیه ٔ برهان چ معین ). || به معنی جوهر که در مقابل عرض باشد. (برهان ). از فرهنگ دساتیر است . رجوع به دساتیر ص ۲۵۸ شود.

منبع:دایره‌المعارف اینترنتی دهخدا