ریشهٔ واژهٔ معرّب طوفان

طوفان معرّب از زبان‌های هندوایرانی به نظر می رسد. در ویکشنری، طوفان را به زبانهای سریانی و چینی ربط داده و ارتباط آن را با زبانهای هندوایرانی میان آنها ندیده و ناگفته گذاشته اند:

“See also: توپان‎

Arabic

Etymology

Through Classical Syriac ܛܲܘܦܵܢܵܐ‎ (ṭawpānā).”

واژهٔ طوفان در قرآن به کار رفته است، ولی به احتمال زیاد به واسطهٔ زبان سریانی از زبانهای هندوایرانی به معنی باد نیرومند گرفته شده است. در چینی هم واژهٔ مشابهی به معنی باد بزرگ است:

तवस् adj. tava[s] strong

पवन m. pavana wind

大風／大风 (daai6 fung1, “big wind”).

واژهٔ توفان که به صورت تایفون در یونان باستان نام خدای توفان است، با توفان فارسی ربط داده شده است:

Consistent with Hesiod’s making storm winds Typhon’s offspring, some have supposed that Typhon was originally a wind-god, and ancient sources associated him with the Greek words tuphon, tuphos meaning “whirlwind”. Other theories include derivation from a Greek root meaning “smoke” (consistent with Typhon’s identification with volcanoes), from an Indo-European root (*dhuH-) meaning “abyss” (making Typhon a “Serpent of the Deep”), and from Sapõn the Phoenician name for the Ugaritic god Baal’s holy mountain Jebel Aqra (the classical Mount Kasios) associated with the epithet Baʿal Sapōn (lord of the north).

The name may have influenced the Persian word tūfān which is a source of the meteorological term typhoon.