«نهمار، برویش ری»

در اسرار توحید جملهٔ کهنی بدین شکل آمده است “نهمار، برویش ری” که برخی آنرا ناسزا بر سبیل (بُروت) شخص دعاکننده یعنی با تصحیف انجام شده در متن برویش را بُروتش آورده اند.

“با خود اندیشه کردم که از حق سبحانه تعالی در خواهم تا از جهت من سنگ را زر گرداند. تا باقی عمر در رفاهیت و نعمت گذرانم و مرادها و مقاصد به اتمام رسانم. برفتم و مبلغی سنگ بیآوردم و در گوشهٔ خانه ای که درو عبادت می کردم، بریختم و شبی بزرگوار اختیار کردم و غسل کردم همه شب نماز گزاردم تا سحرگاه که وقت اجابت دعا باشد دست برداشتم و به اعتقادی و یقینی هر چه تمامتر و صادق تر گفتم:

خداوندا که این سنگ ریزه ها را زر گردان

چون چند بار بگفتم از گوشهٔ خانه آوازی شنودم که:

«نهمار بروتش ری» (یا نهمار برویش ری)

چون آن مرد این کلمه بگفت شیخ را بسط پدید آمد و وقت خوش گشت و آن قبض به بسط بدل شد.

اگر همچنانکه در شعر سوزنی سمرقندی آمده: نهمار برویش رین در دیمه و در تشرین، “نهمار برویش رین” (بسیار به رویش رین) درست باشد، به معنی نفرین و تحقیر آن سنگریزه ها است که آن شحص انتظار طلا شدن آنها با دعایش داشته است. سنگ ریزه ها بُروت (سبیل) نداشته اند. لذا بُروتش در اینجا تصحیف برویش است.