ارتباط واژۀ کینگ با کِی، کَوی هندوایرانی

ارتباط واژۀ کینگ با کِی، کَوی هندوایرانی

استاد پورداود کَوی و کَوا و کِی را در جلد دوم یشتها به معنی مطلق فرمانده گرفته است. کَوی در سنسکریت نیز به معنی فرمانده است. کلمۀ کینگ در زبانهای ژرمنی و اسلاو با آن مرتبط می نماید گرچه در اتیمولوژی آنلاین انگلیسی به این کلمات هندوایرانی نپرداخته اند. جزء اینگ در زبانهای ژرمن به معنی کس و فرد است. مانند ویک-اینگ: مرد خلیج.

कवि m. kavi leader

توضیح اتیمولوژی آنلاین انگلیسی از واژۀ کینگ که ارتباط آن با واژۀ کِی، کَوی هندوایرانی ناگفته مانده است:

king (n.)

a late Old English contraction of cyning “king, ruler” (also used as a title), from Proto-Germanic *kuningaz (source also of Dutch koning, Old Norse konungr, Danish konge, Old Saxon and Old High German kuning, Middle High German künic, German König).

This is of uncertain origin. It is possibly related to Old English cynn “family, race” (see kin), making a king originally a “leader of the people.” Or perhaps it is from a related prehistoric Germanic word meaning “noble birth,” making a king etymologically “one who descended from noble birth.” The sociological and ideological implications render this a topic of much debate. “The exact notional relation of king with kin is undetermined, but the etymological relation is hardly to be doubted” [Century Dictionary].

General Germanic, but not attested in Gothic, where þiudans (cognate with Old English þeoden “chief of a tribe, ruler, prince, king”) was used. Finnish kuningas “king,” Old Church Slavonic kunegu “prince” (Russian knyaz, Bohemian knez), Lithuanian kunigas “clergyman” are forms of this word taken from Germanic. Meaning “one who has superiority in a certain field or class” is from late 14c.