اتیمولوژی اَخگر (آک-گر، شرارهٔ آتش)

اخگر، ذرهٔ درخشان معنی میدهد:

अङ्क m. aGka bit

घर्णोति{घृ} verb gharNoti[ghR] shine

ولی آگر و آیر کُردی تلفظ هایی از همان واژهٔ آذر هستند:

چون مطابق دهخدا «ذ» به «گ» بدل گردد:

آذر = آگر (آتش).

«ذ» بدل ِ «همزه» آید:

پاذیز = پائیز: از سر دولاب برخاست و به دارالملک همدان آمد، فصل پاذیز بود. (راحهالصدور راوندی). در سنه ٔ ست و اربعین و خمسمائه به فصل پاذیز قصد بغداد کرد. (راحهالصدور راوندی).

امّا استاد پورداود آگ در آگر را به معنی آتش گرفته است. در این صورت آگ-گر یعنی آتش درخشان.