در تورات ساکنان غیراسراییلی سوریه و فلسطین، در روزگاران کهن، کنعانیان نامیده می‌شدند. تا سال ۱۹۲۹، از اسطوره‌شناسی کنعانی اطلاعات زیادی در دست نبود تا آن که در آن سال، در دهکده‌ای در سوریه به نام رأس ـ شمرا (اوگاریت باستانی)، کتیبه‌هایی با زبانی ناشناخته کشف شد. این زبان، در روزگار کنونی اوگاریتی نام دارد و اکنون به اثبات رسیده است که منطقه اوگاریت، یک مرکز سیاسی ـ دینی کنعانی در شمال سوریه به شمار می‌رفته و در دوره‌ای حدود ۱۵۰۰ تا ۱۰۰۰ پیش از میلاد، از رواج و شکوفایی خاصی برخوردار بوده است. کتیبه‌های بسیار آسیب‌دیده و شکسته آن‌جا، شامل اشعاری درباره خدای بعل به عنوان خدای باران و باروری و سوار بر ابرهاست. نام وی در متون غالباً به صورت هداد، توفان ـ خدا آمده است.
متأسفانه از آن‌جا که، واکه‌ها به ندرت در کتیبه‌ها به کار رفته‌اند، ترجمه دقیق آن‌ها، دشواری‌هایی را موجب می‌شوند و هر ترجمه تازه، تفاوتی چشم‌گیر با ترجمه‌ها قبل از خود دارد. قرائت کتیبه‌ها به دلیل ناتمام بودن آن‌ها، غیردقیق‌اند، و در این راستا، حدسیات و بازسازی‌های انجام یافته می‌بایستی، مد نظر قرار بگیرد. سه داستان اصلی موجود درباره بعل، ارتباط بسیار کمی با یکدیگر دارند، و پیداست که این اسطوره‌ها، در طی مراسمی بازگو و بازی می‌شدند، و منظور از آن عمل، احیای باروری و زندگی موفق بر روی زمین، و تکرار آن‌ها، موجب احیای پیروزی‌های بعل به شمار می‌رفت.